Een tijdje terug heb ik een belangrijk maar moeilijk gesprek gevoerd met een vriendin van mij. Ik kon er echt niet meer omheen en stuurde haar een berichtje. Dat ik het gevoel had dat mensen om mij heen soms vergeten dat ik ziek ben, dat ik het de laatste tijd heel zwaar heb en ik merk dat dit heel moeilijk te begrijpen is voor anderen. En dat ik daardoor eigenlijk niet durf te vragen om hulp.
Eerlijk, dat vind ik dus verschrikkelijk moeilijk. Ik wilde niet beschuldigen. Ik wilde niet dat zij zich schuldig ging voelen maar ik wilde gewoon dat ze ‘t wist. Dat ze wist hoeveel pijn dat soms doet. Maar ook dat ze wist dat ik juist uit deze situatie wilde komen. Dat hoe moeilijk het ook is, ik hier meer over wil praten. En dat bleek ook nodig te zijn, want ze gaf aan dat ze geen idee had. Dat ze het vaak ook helemaal niet aan mij kan zien en dat ze het juist fijn vindt als ik erover praat. Terwijl ik altijd dacht dat ik er teveel over praatte!
In dit artikel neem ik je mee in de eerste stappen van mijn avontuur 😉 Door meer te praten over wat het echt voor jou betekent om chronisch ziek te zijn wordt het voor anderen vaak duidelijker wat er aan de hand is. Ook wordt het duidelijk wat zij mogelijk kunnen doen om jou te helpen en wordt het makkelijker voor jou om te vragen om die hulp die jij nodig hebt.
Praten over leven met een chronische ziekte
Praat jij er wel eens over? Hiermee bedoel ik niet of je wel eens vertelt dat je chronisch ziek bent. Nee ik bedoel juist diepe gesprekken aangaan waarin jij alle tijd en ruimte krijgt om uit te leggen wat het betekent. Dat heb ik voorheen nooit gedaan, ondanks dat ik daar toch behoefte aan had. Hierdoor voel ik mij vaak niet begrepen en ga ik mij ook nog eens heel eenzaam voelen. Vervolgens trek ik mij terug en ga ik het gesprek niet aan.. Laat staan dat ik om hulp zou vragen. Je kunt je voorstellen dat dit averechts werkt en alsmaar versterkt wordt. Hoe moeilijk het ook is, het is echt cruciaal om uit die negatieve spiraal te breken. Overigens is het niet erg als het (nog) niet lukt. Zodra je bewust bent van je eigen patronen is dat al heel wat. Het heeft mij ook zeker veel tijd gekost om hier uit te breken en dit is nog maar het begin!
Tip #1 Jouw eigen patronen herkennen
Tijdens dat gesprek met die vriendin van mij kwam ik tot de conclusie dat ik nooit heb geleerd om hulp te vragen aan anderen. Al op jonge leeftijd ben ik vrij zelfstandig geweest en men ging vaak uit van deze zelfstandigheid. Als ik dan om hulp vroeg was dat vaak zo laat dat er al zoveel irritatie en verdriet was. Je kunt je voorstellen dat communiceren dan niet zo makkelijk gaat en vaak resulteert in ruzie of schuldgevoel creëeren bij de ander. Werkt natuurlijk ook averechts, maarja als je niet beter weet. Voor mij dus een goede les om te leren hoe je dan wel om hulp kunt vragen.
- als je dit zo leest, wat zou jouw patroon kunnen zijn? Heb je in het verleden slechte ervaringen gehad nadat je om hulp vroeg of heb je net als ik niet geleerd hoe dat moet? Als je het dan wel doet, wat gebeurt er dan precies en wat voor effect heeft dit?
Het gesprek aangaan
Oké dus je bent op zo’n punt gekomen waar je net als ik beseft dat je er wel over moet praten. Je kunt er niet omheen, je wilt eigenlijk gewoon heel graag dat de ander weet waar je doorheen gaat. Toen ik dat berichtje stuurde ging ik tegen al mijn emoties in. “Maar wat als ze nou heel negatief reageert?!” En soms moet dat gewoon, tegen alles in gaan waar je voorheen aan gewend was. Dat is super eng, ik geef het eerlijk toe. Zelf koos ik ervoor om een spraakbericht via WhatsApp te sturen en vervolgens totaal andere dingen te doen zodat ik niet met de zenuwen zat. Ik benadrukte vooral dat het er mij niet om gaat dat ze zich schuldig moet voelen, excuses moet aanbieden of zoiets dergelijks. Het ging er mij dus om dat ze wist waar ik doorheen ging, wat het met mij deed.
Tip #2 Wat wil jij bereiken?
Zoals ik hierboven al zeg, ik wilde vooral dat ze wist waar ik doorheen ging. Dit omdat ik weet dat ze er dan bewust van is en mij misschien kan helpen om uit mijn oude patronen te komen. Mij hulp kan bieden waar het nog niet lukt om om hulp te vragen bijvoorbeeld. Maar eigenlijk was het voor mij al genoeg dat ze het wist. Want ja dat is eigenlijk toch ook het hele punt van vrienden zijn?
- Ga eens voor jezelf na wat jij wilt bereiken uit zo’n gesprek. Wil je dat de ander gewoon van jouw situatie weet of heb je ook echt praktische tips waar de ander wat mee kan? Dit is voor iedere persoon en voor elke situatie anders dus probeer jezelf niet te beoordelen op jouw eigen doel.
Tip #3 Tijdens het gesprek
Een paar kleine tips voor tijdens zo’n gesprek. Je hebt geen idee hoe het gaat verlopen! Dat kan heel positief uitpakken maar misschien ook negatief. Bij dat laatste is het heel makkelijk om weer in oude patronen te vervallen en de ander te beschuldigen of zelfs vanuit boosheid te benaderen. Ik weet dat het alsnog moeilijk is om deze reactie niet te hebben. Probeer zoveel mogelijk bij jezelf te blijven. Als de ander jouw situatie niet begrijpt en je het gevoel hebt dat dit ook niet gaat gebeuren dan heb je al het recht om het gesprek te beëindigen.
- Probeer je het gesprek eens in te beelden. Wat zou je in welke situatie doen of zeggen? Probeer hier natuurlijk niet obsessief mee bezig te zijn. Je kunt jouw gevoelens of wensen op een papiertje schrijven wat je erbij kan houden zodat je het niet vergeet. Het kan ook helpen om tijdens het gesprek te benoemen waar je doorheen gaat, hoe moeilijk dit gesprek is en welke emoties daarbij komen kijken. Dat zorgt ook voor meer empathie bij de ander.
Tip #4 Waar voer je het gesprek?
Daarnaast is het altijd belangrijk om zo’n gesprek te voeren op een plek waar jij je comfortabel voelt. Nodig die persoon uit om bij je langs te komen, ga naar je favoriete plekje. Het maakt niet uit waar als jij er maar volledig op je gemak bent. Ook de ‘aftercare’ van zo’n gesprek is belangrijk! Let erop dat je na het gesprek, nóg belangrijker als het een onprettig gesprek was, in een veilige omgeving bent. Dat er iemand is die je weer op kan vangen als je daar behoefte aan hebt of een andere manier om goed en veilig bij te komen van zo’n gesprek. Het kan namelijk best heftig zijn. Ik ging namelijk (glutenvrije) friet eten in de stad met die vriendin en de volgende dag ben ik niet naar college geweest.
- Als er specifieke dingen zijn waar een ander jou mee zou kunnen helpen wees hier dan heel duidelijk in. Mensen vergeten vaak dingen en benaderen situaties vaak vanuit hun eigen ervaring. Hierdoor is het vaak moeilijk om te onthouden dat het om jouw ervaring en jouw wensen gaat. Voorbeeld: je wilt dat een ander vaker naar jou toe komt in plaats van andersom. Omschrijf zo duidelijk mogelijk wat het met jou doet als je helemaal naar de ander moet komen. Beschrijf jouw klachten, zowel fysiek als emotioneel zodat de ander ook echt kan inzien wat voor effect het heeft. Dan is het duidelijk waarom het voor jou niet werkt en kun je daarna uitleggen wat jouw wensen wel zijn.
Hoe nu verder?
Dit is nog maar het begin! Beetje een cliché met dit soort onderwerpen maar het is toch zo. Zo’n gesprek is de eerste stap richting praten over jouw chronische ziekte, om hulp vragen en welk ander doel je ook hebt. Na mijn ‘eerste gesprek’ voelde ik opluchting, maar ik realiseerde mij ook dat ik dit veel vaker ga moeten doen. Het heeft jaren lang geduurd voordat ik hier ben gekomen en dat is niet in één gesprek klaar. Het is juist een uitdaging om nu te blijven praten en te blijven vragen. Ook om te voorkomen dat ik weer in die negatieve spiraal terecht kom. Daarnaast is het makkelijk om nu verwachtingen te gaan hebben van anderen: ‘ze weten toch wat er aan de hand is, waarom komen ze nu nog steeds niet naar mij?’ Dit soort gedachtes komen zeker naar boven, dat is absoluut niet erg. Probeer juist te achterhalen waar die gedachtes vandaan komen. Misschien vanuit zo’n zelfde patroon als ik hierboven beschreef?
- Na een gesprek of nadat je om hulp hebt gevraagd is het fijn om even de tijd te nemen om op te schrijven hoe je erop terug kijkt. Hoe is het gesprek verlopen? Heeft die persoon jou de hulp kunnen bieden die je nodig had?
- Probeer ook na te denken over de (nabije) toekomst. Denk na over hoe je met deze ervaring een volgend gesprek zou aanpakken. Daarnaast kun je ook nadenken over wat er uiteindelijk nodig is om dit soort gesprekken of het vragen om hulp makkelijker te maken.
Toxische relaties
Overigens wil ik hier nog wel even kort zeggen dat als jij of een ander vermoed dat je in een toxische relatie zit met een persoon je dit serieus mag nemen! Reageert iemand heel heftig, negatief of zelfs agressief op jouw verzoek voor een gesprek dan is dat vaak al een teken dat er meer speelt tussen jullie. Breng je zelf niet in gevaar (ook niet mentaal) en stel ook je eigen grenzen. Lukt dit niet weet dan dat je altijd recht hebt op begeleiding zoals een psycholoog of psychiater. Ook dit is trouwens een vorm van om hulp vragen waar vaak een drempel op ligt.
Bedankt voor het lezen van dit artikel en vergeet vooral niet te laten weten wat je ervan vond! Super om te horen als je wat aan mijn tips hebt, maar ook super als je zelf tips of opmerkingen hebt 😉
